Minęły wieki, nim spojrzał na nią w milczeniu, po czym rzekł:

Ostatnimi laty, w miarę rozwoju przedsiębiorstwa, ojciec odgrywał coraz bardziej
znowu ją przywdziewał.
Diner". Dołącz do nas.
mogę twoich uczuć odwzajemnić. Myślisz naprawdę, Ŝe odstawiam cię na boczny tor?
czym rzuciła się na łóżko. Ciężko jej było uwierzyć w to, co
- Dla kogo? - zapytała lodowatym tonem.
Clemency pogłaskała ją po włosach.
Za dużo widziała. O wiele za dużo. Jak zawsze. Z trudem przełknął ślinę. Wzruszył ramionami, udając obojętność.
- Stało się, Mark - zaczęła. - Znów sytuacja wymknęła się spod kontroli.
seksu.
Za leszczyną pośród paproci leżał młody mężczyzna, opalony i muskularny, i przyciskał do ziemi wierzgającą dziewczynę. Miała halkę podciągniętą ponad kolana i włosy w nieładzie, a Clemency rozpoznała w niej ze zdumieniem ni mniej, ni więcej tylko lady Arabellę Candover!
- Na zakupy. Samochodu. Myślałam, Ŝe dzisiaj się rozejrzę i kiedy jutro
były napięte do granic możliwości.
nigdy nie miałem taty i dla niej to najsmutniejsza rzecz na

o tym, Ŝe będzie sama szła do domu. Przypomniał mu się jej wypadek samochodowy
- Jak minął pani wczorajszy dzień? - chciał wiedzieć jej
Mniej czasu miał na ocenę młodszego pokolenia, co po części brało się z faktu, że nie dostrzegał tam nic interesujące¬go. Adela dała się poznać jako klasyczna świętoszka, nie mająca ani ujmującej figury, ani charakteru, Diana zaś to jeszcze niezdarna pensjonarka. Całą uwagę przeniósł na Gilesa.
swoją uwagę na zamykaniu pralki i włączaniu odpowiedniego
i delikatny dotyk.
- Pośpiesz się, Santos, błagam.
mi nie wierzysz?
- Zgoda, ciociu Heleno. Zaprosimy Fabianów, jeśli to konieczne. Oni przynajmniej nie będą oczekiwać wystawnego życia. Ale dla równowagi zaproszę również Baverstocków. Obecność Marka i Oriany ożywi nieco tę całą nudną cnotliwość.
w chwili, gdy wcale się tego nie spodziewał...
Zmarszczył brwi.
Skinęła głową, więc kontynuował:
- Musiała mieć wspaniałe referencje - odparła Oriana wymijająco.
Przednie siedzenie było teraz wolne, przez co w środku zrobiło się więcej miejsca, więc lady Helena ze spokojem wyjęła z torebki kość i rzuciła ją na podłogę - ujadający pekińczyk wreszcie zamilkł. Oriana pośpiesznie cofnęła nogi.
Ku jej zdziwieniu wszyscy przyjaciele i znajomi dali się nabrać. Dodawali jej odwagi, okazywali zrozumienie, sympatię, współczucie, a nawet litość. Jednak nie miała złudzeń, że w salonach Nowego Orleanu aż huczy od plotek.
- A gdzie panie się wybierają?